Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

Η καλή πλευρά του πρωταθλητισμού

Σήμερα θα σου πω για τον πρωταθλητισμό. Αλλά όχι για τον πρωταθλητισμό που έχεις ακούσει από τους γύρω, την τηλεόραση, τους γονείς σου. Δε θα σου πω για αθλητές που πιέζονται στα όρια της λιποθυμίας, ούτε για κουτιά από χαπάκια πεταμένα στους κάδους του κολυμβητηρίου. Δε θα σου πω για εμμονές και υπερβολές. Αυτά τα ξέρεις ήδη.



Θα σου πω τη θετική πλευρά του πρωταθλητισμού γιατί ναι, υπάρχει κι αυτή. Θα σου μιλήσω για το μικρόβιο του πρωταθλητισμού, όπως το βιώνει κανείς από τα μέσα. Γιατί μικρόβιο είναι και, μάλιστα, αν το κολλήσεις, δεν γιατρεύεσαι ποτέ.



Κολυμπούσα από τεσσάρων ετών, κι από τα δεκατρία μου ως τα δεκαεπτά μου κολυμπούσα σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Οι χρόνοι που ήθελα και πάλευα γι’ αυτούς δεν ήρθαν ποτέ, ωστόσο, επί τέσσερα χρόνια, κολυμπούσα έξι μέρες την εβδομάδα για τρεις ώρες. Ναι, και τα Σάββατα.

Σάββατα πρωί, 9 η ώρα μπαίναμε στο νερό. Και γυμναστήριο πριν ή μετά την προπόνηση κι αγώνες τα Σαββατοκύριακα και προετοιμασίες και διπλές προπονήσεις στις διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα. Διπλή προπόνηση σημαίνει ότι βουτάω μια στις εννιά το πρωί, κολυμπάω τρεις ώρες και μετά ξανά στις τρεις το μεσημέρι για άλλες τρεις ώρες.

Όσο απάνθρωπο και μαζοχιστικό κι αν σου ακούγεται, για εμάς που κολυμπούσαμε ήταν πώρωση. Καύλα και πώρωση. Όλοι μαζί αποχαιρετούσαμε ψιλογκρινιάζοντας τα ζεστά μας ρούχα τα σαββατιάτικα πρωινά για να βουτήξουμε, όλοι μαζί βογκούσαμε όταν ο προπονητής ανακοίνωνε το σετ της ημέρας, όλοι μαζί κάναμε χαβαλέ στα αποδυτήρια. Μαζί στην απόλαυση που σου προσφέρει η κίνηση στο νερό, μαζί και στην απόλαυση της ψυχικής κάθαρσης όταν βγαίνεις από αυτό. Μαζί και στις κερκίδες να φωνάζουμε για το όριο του Χρήστου, το ρεκόρ του Θοδωρή, το μετάλλιο του Κωνσταντίνου και της Πέτρας.

Τα Χριστούγεννα λέγαμε τα κάλαντα στους προπονητές και μαυρίζαμε από τον Μάρτη. Μιλάμε για ένα δέσιμο τέτοιου είδους, που δύσκολα μπορεί να το καταλάβει κάποιος που δεν το έχει ζήσει από μέσα. Φαίνεται περίεργο, μα οι κοινές αναπνοές κι η ταυτόχρονη αύξηση των παλμών μπορεί να σε δέσει σημαντικά με κάποιον τελικά.

Και οι προπονητές δίπλα. Όχι μόνο προπονητές, μα και παιδαγωγοί. Να δίνουν συμβουλές τεχνικής και συμβουλές ζωής. Να διαμορφώνουν με τον τρόπο τους προσωπικότητες και χαρακτήρες. Να μαλώνουν όταν πρέπει. Να χαίρονται με τις νίκες μας. Όχι μόνο τις νίκες μας στους αγώνες, αλλά τις νίκες μας τις μικρές, τις καθημερινές.

Κι οι γονείς μας σ’ αυτό το διάστημα εκεί. Πάντα εκεί. Να μας πηγαινοφέρνουν σε προπονήσεις και αγώνες. Να πίνουν καφέ στις κερκίδες, να σχολιάζουν και βαθιά μέσα τους να καμαρώνουν. Γονείς και προπονητές, αφανείς ήρωες στον αγώνα του καθενός μας.

Μη βιαστείς να πεις πως είχαμε βάλει την εκπαίδευσή μας σε δεύτερη μοίρα. Σε πληροφορώ πως οι περισσότεροι από εμάς ήταν κάτι παραπάνω από υπεύθυνοι στις σχολικές τους υποχρεώσεις. Ίσως γιατί η πειθαρχία και η υπευθυνότητα καλλιεργήθηκαν μέσα μας στις πισίνες και το χλώριο.

Δεν ξέρω αν κατάφερα να σου περάσω έστω κι ένα από τα εκατό πράγματα που έμαθα στις πισίνες. Ελπίζω μόνο να κατάλαβες πως δεν υπάρχει μόνο η κακή πλευρά του πρωταθλητισμού, και πως όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας.

Σοφία Καλπαζίδου

1 σχόλιο: